تنهایی با خدا...

تنها مرگ است که دروغ نمی گوید...

حضور مرگ همه ی موهومات زندگی را نسیت و نابود می کند. ما بچه ی مرگ هستیم و مرگ است که ما را از فریبهای زندگی نجات می دهد، و در ته زندگی اوست که ما را صدا میزند و بسوی خود می خواند، در سنهایی که ما هنورز زبان مردم را نمی فهمیدیم گر گاهی در میان بازی مکث می کنیم، برای این است که صدای مرگ را بشنویم... و در تمام مدت زندگی مرگ است که به ما اشاره می کند، آیا برای هر کسی اتفاق نیفتاده که ناگهان و بدون دلیل به فکر فرو برود و بقدری در فکر غوطه ور بشود که از زمان و مکان خودش بیخبر بشود و نداند که فکر چه چیز را میکند؟ آنوقت بعد باید کوشش بکند برای اینکه به وضعیت و دنیای ظاهری خودش دوباره آگاه بشود، آری این صدای مرگ است... این صدای مرگ است!!!